یکی از ایرادهای بزرگ ما آن است که وقتی به عبادت، فکر میکنیم و تصمیم میگیریم چیزی به عبادتهایمان اضافه کنیم، تنها عبادتهای مرسوم، مثل نماز و روزه و ذکر و قرآن و … به ذهنمان میآید. ما نمیخواهیم ارزش این اعمال را نادیده بگیریم؛ امّا کسی که عبادت را در این امور محدود میکند، از حقیقت عبادت، غافل یا بیاطّلاع است.
رسول پاکی و پیامبر مهربانی صلی الله علیه و آله فرمود:
کسی که فرزندش را ببوسد، خداوندعز و جل برای او حَسَنهای مینویسد و هر کس فرزندش را شاد کند، خداوند، او را در روز قیامت، شاد میکند.[۱]
آیا تا به حال شده وقتی که میخواهیم عملی را به عبادتمان اضافه کنیم، بگوییم: خدایا! من میدانم که محبّت کردن به بچّهها در نزد تو ارزشمند است و میدانم که چه اندازه بوسیدن بچّهها، تو را خشنود میکند و میدانم که شاد کردن آنان، رضایت تو را به دنبال دارد. من میخواهم به عباداتم، اعمالی را اضافه کنم تا احساس نزدیکی بیشتری به تو داشته باشم. از همین رو، میخواهم از امروز، فرزندم را بیشتر ببوسم و بیشتر به او محبّت کنم و بیشتر از پیش به فکر شاد کردن او باشم.
ما اگر این گونه به مسئلۀ محبّت کردن به بچّه ها نگاه کنیم، نه تنها آنها را مانع پیشرفت خود نمیبینیم؛ بلکه وجودشان را یکی از اصلیترین عوامل رشد خویش خواهیم دانست.
[۱]. «مَن قَبَّلَ وَلَدَهُ کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ حَسَنَهً وَ مَن فَرَّحَهُ فَرَّحَهُ اللَّهُ یَومَ القِیامَهِ» ( الکافی، ج۶، ص۴۹).
